Μόλις χθες μια μητέρα μου έδωσε συγχαρητήρια για την ανάπτυξη του χιούμορ του γιού της, λέγοντας ότι πιστεύει πως οι ατάκες που πετάει, έχουν τις ρίζες τους στα μαθήματα που κάνουμε. Ειδικά αυτό το παιδί, έχει ανεπτυγμένη αίσθηση του χιούμορ και νομίζω ότι μάλλον τα μαθήματα το βοήθησαν να την προσδιορίσει καλύτερα και να βρει περισσότερους τρόπους να την εξωτερικεύσει.Γενικά, πιστεύω ότι το χιούμορ στα παιδιά είναι δείγμα ευφυΐας και νοητικής ευελιξίας. Έτσι, φροντίζω να το καλλιεργώ και μέσω των μαθημάτων αλλά και εν γένει με τη συμπεριφορά μου μέσα στην τάξη. Και το χιούμορ δεν χρειάζεται να αποτελείται από ανέκδοτα και χάχανα, αλλά και από πιο λεπτές ισορροπίες.
Ένα παράδειγμα από το χθεσινό μάθημά μας:
Λέγοντας στη Σο
φία ότι ξέχασε να φέρει κάτι, μου είπε ότι θα το σημειώσει πάνω στην κασετίνα της - μια υφασμάτινη γεμάτη με διάφορες λέξεις και γράμματα.Αργότερα, στη διάρκεια μιας άσκησης, έτυχε να δείξω στα παιδιά ένα κόλπο (εκτός μαθήματος) που δεν καταλάβαιναν και όπως ήταν φυσικό άρχισαν να με εκλιπαρούν να τους πω πώς το κάνω. Εν τω μεταξύ, επειδή δεν μπορούσαν να λύσουν την άσκηση σκέψης που του έβαλα, τους υποσχέθηκα πως θα πω το κόλπο μόνο σε όποιον τη λύσει. Η Σοφία γονάτισε θεατρινίστικα κάτω και άρχισε να με παρακαλάει να της πω.
-Γονάτισε τη σκέψη σου, όχι το σώμα σου, της είπα και αμέσως συμπλήρωσα με στόμφο:
-Πω-πω τι είπα μόλις τώρα! Πω-πω τι μεγαλειώδης φράση… (και άλλα διάφορα τέτοια εγκωμιαστικά…) Σοφία γράψ'την κι αυτήν στην κασετίνα σου να την έχεις!
Και η Σοφία ανταποκρίθηκε στο χιούμορ μου και την έγραψε.
(Τελικά τους αποκάλυψα το κόλπο στην επόμενη άσκηση που την έλυσαν όλα τα παιδιά και χάρηκα επειδή χρειαζόταν να χρησιμοποιήσουν αποκλίνουσα σκέψη.)
.
