14 Ιανουαρίου 2011

Ένα ...κλάμα χίλιες λέξεις


Τα μικρά παιδιά είναι απρόβλεπτα!

Καμιά φορά, αναρωτιέμαι μήπως τα μαθήματα γίνονται κουραστικά γι αυτά και τα παρακολουθούν από αγγαρεία επειδή θέλουν να τα φέρνουν οι γονείς τους.

Η αυθόρμητη αντίδραση ενός μικρού μαθητή όμως, μου έδειξε ότι ο σκοπός των μαθημάτων έχει πετύχει κι ότι πραγματικά τα παιδιά μαθαίνουν ενώ διασκεδάζουν, περνούν ευχάριστα και απολαμβάνουν αυτό που κάνουμε.


Λόγω εορτών (και κάποιας κακής συνεννόησης), στο προηγούμενο μάθημα ήρθαν λιγότερα από τα μισά παιδιά. Περιμένοντας τα υπόλοιπα, απασχόλησα λιγάκι όσα παιδιά ήρθαν παίζοντας αυτοσχέδια παιχνίδια με ό,τι υλικά είχαμε πρόχειρα.

Μετά από ένα εύλογο διάστημα αναμονής, αποφασίσαμε να αναβληθεί το μάθημα. Στην αρχή δεν κατάλαβα τι είχε γίνει, αλλά όταν πλησίασα ένα παιδάκι που ξέσπασε σε κλάματα, έμαθα ότι θύμωσε με τη μητέρα του επειδή δε θα γινόταν το μάθημα. Όσο κι αν προσπαθούσαμε να το καθησυχάσουμε εκείνο δε σταματούσε, ενώ είχε πάρει εκείνη τη χαρακτηριστική κλαμένη αδικημένη φατσούλα, κρατώντας μούτρα στη μητέρα του.

Ε, ό,τι άλλο κι αν πω είναι περιττό!


.