Από καιρό είχα στο μυαλό μου να γράψω ένα τέτοιο ποίημα και να που το έκανα σήμερα, με την ευκαιρία της παγκόσμιας ημέρας ποίησης.
Παιδιά που είναι διαφορετικά
Αφιερωμένο στα παιδιά που είναι διαφορετικά
Που έχουνε τεράστια πεταχτά αυτιά
Που χρειάζονται γυαλαμπούκες για να δουν
Ή όλο σκύβουν τα σπυράκια μη φανούν
Αφιερωμένο στα παιδιά που λέγονται δυσλεκτικά
Δυσορθογραφικά και δυσαριθμισιακά
Και σ' αυτά που δε μιλούν καλά τη γλώσσα
Και δεν τα καταφέρνουν σε αυτά και σ' άλλα τόσα
Αφιερωμένο στα παιδιά που είναι υπερκινητικά
Που δεν αρθρώνουν και δεν συλλαβίζουνε σωστά
Σε αυτά που ντρέπονται και κοκκινίζουν
Που σαστίζουνε και που τραυλίζουν
Αφιερωμένο στα παιδιά που δεν έχουνε το ίδιο χρώμα
Που οι άλλοι μαθητές μαζί τους θα γελούν ακόμα
Στα υπέρβαρα ή που έχουν μύτη σα μελτζάνα
Σ' όλα τα παιδιά που εύχονται να έκαναν κοπάνα
Να μην είναι εκεί όταν τα πειράζουν
Όταν τα καροϊδεύουν κι όταν τα χλευάζουν
Όταν έχουν το θάρρος και την υπομονή
Να ανέχονται κάθε μια τέτοια ταπεινωτική στιγμή
Αφιερωμένο στα παιδιά που είναι διαφορετικά
Που περνούνε άσχημα και μοναχικά
Μα, αν ψάξεις στης ιστορίας τα γραφτά
Η διαφορά αυτή ήταν που τα έκανε μοναδικά
Αλεξάνδρα Μόζα
